کد مطلب:233441 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:245
آب گوارا
هشتمین چشمه جوشان رحمت، امام علی بن موسی الرضا علیه السلام، در این بخش از گفتار والای خویش با تعبیرات متعددی امام را منشأ حیات زمین و زمینیان معرفی می فرماید، گاه او را آب گوارا می خواند و گاه ابری پر باران، زمانی از او به بارانی شتابنده تعبیر می كند و زمانی به چشمه ای جوشان و یا بركه ای پر آب. شاید این همه تأكید از آن روست كه نیاز به آب بیش ازهر نیاز دیگری برای بشر ملموس است و این بركت الهی، مایه ی بقا و ادامه ی حیات اوست. حضرت، امام را به آب گوارا آن هم در اوج نیاز و شدت عطش تشبیه می فرماید و براستی كه هیچ آب گوارایی لذت بخش تر و شیرین تر از درك حضور امام نیست.
[ صفحه 80]
ای خوش آن ایام فرخنده كه آن بازمانده ی امامان در میان مردم ظاهر شده و چشمه های آب گوارای خویش را از هر سو جاری كرده، اهل عالم را از شهد شیرین محبت خود سیراب سازد. دوستان و محبانش پروانه وار دور شمع وجود او جمع شده و با آب دیدارش آتش فراق برای همیشه خاموش سازند.
والاترین عطش در وجود انسان، عطش حكمت و معرفت است. چنانچه حیات بدن بدون آب امكان پذیر نیست، انسانیت انسان نیز بدون معارف الهی زنده نمی ماند و همچنان كه وقتی عطش به انسان رو می آورد، به جستجوی آب گوارا بر می خیزد و چنانچه آن را نیابد آه و ناله سر خواهد داد، انسان های زنده دل نیز به هنگام تشنگی روحی كاملا متوجهند كه تنها به وجود حجت خدا و كسب فیض از محضر آن ولی الهی سیراب می گردند و چون دست خویش را از دامان آن عزیز كوتاه می بینند، در غیاب او ناله و زاری سر می دهند و دعای ندبه جلوه ای از این اظهار عطش است.
فریاد استغاثه انسانهای عاقل و تشنه ای كه می دانند عطش درونی شان فقط با آب گوارای ولایت مهدوی سیراب می شود و لذا از سویدای دل چنین می نالند: كی می شود كه ما تشنگان وصالت، از چشمه ی آب زلال ظهور تو سیراب گردیم كه عطش ما بس طولانی گشته است؟! كی می شود كه در چشمه سار رحمتت در آییم و از آب زلال و گوارای چشمه ی معرفت تو، سیراب شویم؟!
[ صفحه 80]
ای خوش آن ایام فرخنده كه آن بازمانده ی امامان در میان مردم ظاهر شده و چشمه های آب گوارای خویش را از هر سو جاری كرده، اهل عالم را از شهد شیرین محبت خود سیراب سازد. دوستان و محبانش پروانه وار دور شمع وجود او جمع شده و با آب دیدارش آتش فراق برای همیشه خاموش سازند.
والاترین عطش در وجود انسان، عطش حكمت و معرفت است. چنانچه حیات بدن بدون آب امكان پذیر نیست، انسانیت انسان نیز بدون معارف الهی زنده نمی ماند و همچنان كه وقتی عطش به انسان رو می آورد، به جستجوی آب گوارا بر می خیزد و چنانچه آن را نیابد آه و ناله سر خواهد داد، انسان های زنده دل نیز به هنگام تشنگی روحی كاملا متوجهند كه تنها به وجود حجت خدا و كسب فیض از محضر آن ولی الهی سیراب می گردند و چون دست خویش را از دامان آن عزیز كوتاه می بینند، در غیاب او ناله و زاری سر می دهند و دعای ندبه جلوه ای از این اظهار عطش است.
فریاد استغاثه انسانهای عاقل و تشنه ای كه می دانند عطش درونی شان فقط با آب گوارای ولایت مهدوی سیراب می شود و لذا از سویدای دل چنین می نالند: كی می شود كه ما تشنگان وصالت، از چشمه ی آب زلال ظهور تو سیراب گردیم كه عطش ما بس طولانی گشته است؟! كی می شود كه در چشمه سار رحمتت در آییم و از آب زلال و گوارای چشمه ی معرفت تو، سیراب شویم؟!